Zachęcamy od obejrzenia naszego materiału video w którym prof. dr hab. n. med. Paweł Krawczyk z Katedry i Kliniki Pneumonologii, Onkologii i Alergologii UM w Lublinie opowiada o dostępności i praktycznych aspektach immunoterapii raka płuca Polsce.
Dostęp do immunoterapii raka płuca dla polskich pacjentów jest obecnie bardzo utrudniony. Ponieważ w Unii Europejskiej zostały zarejestrowane w tym wskazaniu dwie cząsteczki – niwolumab i pembrolizumab ( w najbliższym czasie spodziewamy się rejestracji trzeciego leku atezolizumab), to polski pacjent – teoretycznie – mógłby je otrzymać. Niestety, leki immunokompetentne w leczeniu raka płuca pozostają w Polsce nierefundowane.
Ze względu na brak refundacji, chory musi opłacić je z własnej kieszeni. Immunoterapeutyki podaje się najczęściej aż do progresji choroby, czyli do momentu kiedy wykazują skuteczność – często wiele miesięcy. Koszty takiej terapii są olbrzymie i niewielu polskich chorych stać na takie leczenie.
Na dzień dzisiejszy pewnym rozwiązaniem jest udział pacjentów w badaniach klinicznych, które toczą się w wielu miastach Polski (np. Gdańsk, Warszawa, Kraków, Lublin). Badania kliniczne immunoterapii raka płuca są jednak obwarowane ostrymi kryteriami kwalifikacji.
Aby chory mógł zakwalifikować się do badania klinicznego musi dysponować materiałem tkankowym pobranym z guza czyli tzw. bloczkiem parafinowym. Jest on niezbędny do wykonania szeregu badań genetycznych i immunologicznych celem zakwalifikowania pacjenta do udziału w badaniu.
W niektórych badaniach klinicznych dotyczących immunoterapii raka płuc mogą wziąć udział właściwie wszyscy chorzy, bez konieczności wykrycia czynnika predykcyjnego – są to badania wcześniejszych faz. Do innych badań kwalifikują się tylko te osoby, u których dany czynnik predykcyjny zostanie wykryty. Jeżeli czynnik nie zostanie wykryty, chory nie może wziąć udział w danym badaniu i musi szukać innego rozwiązania.
Jak wygląda dostęp do immunoterapii raka płuca w Polsce – prof. Paweł Krawczyk
